Verlepte Lente
Ik ben de lege wind,
Op zoek naar serene rust.
Ik ben de wilde golf,
Wachtend op een kalme kust.
Ik ben brandend zonlicht,
Op zoek naar verkoelende vrede.
Ik ben de gevoelige vis,
Iedere schub trouw aan verdriet, vervreemd van rede.
Ik ben het levendige gras,
Voor eeuwig verborgen onder de sneeuw.
Ik ben een onschuldige hert,
Opengereten door de hongerige leeuw.
Ik ben de doelloze rivier,
Altijd in verlangen naar de zee.
Ik ben de verlepte lente,
Ieder vallend blad neemt hoop met zich mee.
Ik ben de donkere wolk,
verdwaald in de woestijn.
Met een gekrenkte brok in de keel,
Stikkend om te storten, als een regen van pijn.
Ik ben een langzaam dovende ster,
Eenzaam in het heelal,
Zoekend, wachtend,
Totdat ik uiteindelijk val…
Ingezonden door
Geplaatst op
15-10-2013
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid Verdriet VerlangenReacties op ‘Verlepte Lente’
-
mooi geschreven:)
Soe-zie - 16-10-2013 om 22:09
-
Wat een droevige woorden. Mooi, maar triest. Is er iets gebeurt in de lente dat je er zo treurig over schrijft? 't Is wel een goed gedicht. groetjes
Kalokerinos - 17-10-2013 om 22:49