Ik kwam laatst iemand tegen

Ik kwam laatst iemand tegen
Verdrietig zittend In mijn praktijk,
In gesprek werd duidelijk en met heftige gebaren,,
Waarom die mevrouw verdriet had
En zo in haar zelf zat te staren.

Zij zorgde voor haar kinderen,
verloor al vroeg haar man,
Wat betekende dat zij er alleen voorstond
en het voortaan allemaal op haar schouders kwam.

Zij cijferde zich compleet weg,
in alle dingen die zij wou.
Werken, werken werken,
haar hele leven lang.
Met in haar achterhoofd ooit de dingen
te gaan doen die zij ook eens wou.

Maar de klok draait door en nu is er dan
steeds die stilte…
het maakt haar zo verdrietig en ook zo bang.
Want zij zit daar maar te wachten,
En het duurt ook allemaal zo lang.
Dat haar kinderen eens bij haar langs komen,
Want alleen daar kijkt zij zo naar uit,

Maar zegt zij, die hebben het te druk met het
Naleven van de eigen dromen.
Ach denkt zij dan…wilde ik dat ook niet?
Die kinderen komen wel een keer..
Maar niet teveel aandacht aan schenken en positief
Blijven denken, dan red ik het wel weer.

Als maatschappelijk werker kan ik niet alle verdriet wegnemen,
Ik bied een luisterend oor en reik de nodige handvaten aan,
Laat mevrouw in haar waarde en kom dicht bij haar gevoel,
Al troostend en pratend bereik je dan langzaam je doel..

Maar het doet mij wederom beseffen,
de waarde van mijn vak.
Hoe een ieder daarbij te ondersteunen
Steeds zoekend naar wat nodig is
om er voor die ander te mogen zijn,
En het gevoel te geven: ik sta er niet alleen voor,
Want vandaag mag ik even tegen jou aan leunen.