Hopeloos leven

Ik wil weg. Weg van alles en nog wat.
Maar omdat ze me steunen, ga ik proberen het niet te doen.
Omdat iedereen zo achter mij staat,
wil ik proberen om mij sterk te houden.
'Hij' steunt me ook. Ik voel het inderdaad.
Maar 'zij' niet. Ze staan niet achter me. Ze willen me het liefst weg.
Maar ik laat ze staan. In de kou. Net zoals zij doen bij mij..
Ik wil het wel, maar kan het niet. Soms steunen ze me.
Maar soms heb ik het gevoel dat ik van een berg afval.
Dat ze het touw loslaten. Dat ze me beu zijn...

Maar ooit zal ik weggaan.
Jullie wens vervullen, en mijn wens kapot maken.
Ik zal jullie blij maken, als ik maar verdrietig ben.

Ik ben hopeloos.
Ik noem mezelf dik, omdat het een feit is.
Dagen en nachten zit ik te janken om wat mijn klas heeft gedaan.
Mij uitgescholden als dik, mij uitsluiten, en tenslotte nog pijn doen aan mijn hart.
Dat ze het niet door hebben dat ze me ermee kwetsen, mijn zelfvertrouwen uit mijn lichaam halen..
Ik wil dat kwijt. Gewoon voor altijd.
Daarom moet ik afvallen. Gewoon nu. Gewoon, op de normale manier.
Geen pillen of maagringen, gewoon. Door de dag niks eten.. En honger lijden.
Maar daarna, is het niet fel gebeterd. Als ik ben afgevallen, kom ik toch sowieso weer bij. Daarom doe ik er niet aan mee. Alhoewel ik het wel wil, maar gewoon kwetsend is voor mezelf. Maar ik moet gewoon geloven. Geloven dat ik het kan, samen met de andere meisjes en jongens die te zwaar zijn voor hun leeftijd.

Maar uiteindelijk, geef ik de hoop gewoon op. Gewoon weggaan. Weggaan voor altijd. En eeuwig.

Daarom zeg ik dag.
Misschien voor nu, misschien voor altijd...