een onderdrukte storm

het is me gelukt
ik ben vrolijk, ga vrolijk
ze geloven me nu allemaal, zelfs ik
maar het is zo moeilijk, ondertussen
onderhuids woedt een onderdrukte storm

ik vecht tegen mezelf
ik wil het niet zien, zie het toch
ik wil de pijn niet langer voelen
kan niet ontkennen wat aan me trekt
want wat er was, is er nog altijd

want ik mis het echt
de hopeloze eenzaamheid
ik mis de pijn, de onmacht
de tranen en bloed die nooit mengen
de herinnering staat op mijn huid gekrast

ik mis het verlangen naar de dood
mijn nachtelijke dwalingen op het spoor
het vernielen en beangstigen van mezelf
de spijt en onmacht die volgen
en de tegenstrijdigheid van de geruststelling

ik mis de eindeloze, lege nachten
de klauwen van nachtmerries om mijn keel
de macht om ieders nachtmerrie
te realiseren, en zelfs de onmacht
want wat ik wil, kan ik nooit

ik mis het verlangen naar nu
de hopeloosheid van geïsoleerde vrijheid
ik mis de galmende schreeuw
die ik nooit geven zal
de tranen die niet zullen vloeien

en niemand die verder ziet
dan de glimlach of zelfs de littekens
de grootste littekens zitten er nog
zullen binnenin altijd geschreven staan
maar niemand die ze vinden zal

men snapt niet hoe ik werk
en ik zal het ze niet vertellen
want suïcidaliteit is geen fase
het is een absurde levensstijl
eentje waar niet van af te wijken valt