De leeuw en de vlo

De leeuw trots met manen op zijn hoofd
werd onder zijn kroon door jeuk geplaagd.
Hij wist door wie zijn bloed daar werd geroofd
en had die kleine dief al ter zitting uitgedaagd.

Maar die liet verstek, hij was er al
en hoorde hoog gezeten des koning klagen.
Zo leed de grote terwijl de kleine stal
en genoot van de rode dis, al zijn diefjesdagen

De vorst in zijn praal danig aangetast
ging zelfs bij Reynaert Vos te rade
die schalk was meestal ieders last
maar nu goed genoeg van waarde.

Die vond een hele kleine aap,
zo een rakker, een luie rooie
maar wel vingervlug die knaap
en de dierenvorst, die liet zich vlooien.

Als je de grote heren te slim wilt zijn
pas dan op voor het knecht venijn.

Guido van Geel