De Eenhoorn, de Sater en het Herderinnetje

Door het witte licht gaat op dunne poten het fabeldier
dat sullig niet ziet de bokpotige zwarte sater
die met rode ogen loert naar zijn lillend vlees, het water
welt de sar in de bek uit elke speekselklier.

Het bladerdek kraakt open als hij zich voorwaarts stort
springt naar zijn verbaasd staand middagmaal,
glijdt uit en schreeuwt wat ongepaste taal
als de eenhoorn hem daarna vragend in de ribben port

Ruikt die plots niet de zwoele dampen van een meisje?
Paniek! IJlt hij herwaarts door het arcadische lover
En derwaarts, waar is zij, de nimf of maagd vol warme tover

Snuivend en speurend, naarstig, kan niet wachten
zwelt zijn passie op haar schoot glazig te gaan smachten
En kijk, daar gaat zijn herderinnetje, zij zingt een vrolijk wijsje

Guido van Geel