Grabbeltonnen

Onlangs raadpleegde ik het boek ‘De plezierdichter’ van Drs. P. en daar zat een oud krantenknipsel (2001) in over de ‘Grabbelton’ en enige probeersels die ik toen gemaakt heb. Ik hoop dat als de oude meester ze nog zou lezen hij er niet ontevreden over zou zijn.

Guido van Geel

Aan de Plezierdichters.

Geachte, mijne heren plezierdichters.
Ik las zo pas in de courant een dezer
De Grabbelton, vers uit de hoge richters-
hoed, te bereiden is er wel wat lichters.
Is dit iets voor de ware ‘spierdichtlezer’?

Aan de Preciezen.

De strenge pent met stijl en goede lijm
zijn werk in elkaar, ernstig of iets raars,
het maakt niet uit, mits in gebonden rijm,
staat alles goed. Het is de smeer en slijm
in dienst van de stijve rijmelaars.

Aan de Rekkelijken

Ooit was de vorm troef en het rijm in tel
en waren dichtersmuzen noch gevallen
noch dood verklaard of engelen in de knel
maar nu zitten ze te ruim in hun vel
en rest er niets om nog te (get)verknallen.

Aan de traditionelen.

Van mij mag het in latex en in leer,
in kroegen, boeken en op toneel,
om niet of geld of op de hoge eer
want het komt tenslotte hier op neer,
’t is lust en dat is ook rationeel.

Aan de experimentelen.

De geest krijt uit wit kristallen atonalen
boven de kalligraferende aal
wordt overgeschakeld op het anale
nachttarief en wie zal daar laat om talen
het lijf lonkt flikkerend in neontaal.

Inmiddels verblijf ik

Een 'Grabbelton' heeft dit latent,
het raadsel, ‘waar de gegeven vorm landt’,
is toeval en maakt mij er op attent
dat ik nog graag woonde tegenover Lent.
Uw amelioratieve dilettant.

Guido van Geel