wat achterbleef was gemis
Warme stromen strelen mijn gezicht
daar waar jij het laatst aanraakte
en met elke traan
die uit mijn ogen verdwijnt
laat ik je een beetje gaan
denk ik, ik ben je kwijt
Warme stromen die alles doen vervagen
tot niets meer achterbleef
behalve eenzame dagen
en het besef van een ontzettend gemis
de grond verdween onder mij
ik val weg in een soort waas
mijn gedachten zijn weer vrij
ben ik dan zo een dwaas?
de zon scheen op ons gezicht
ik weet nog hoe onze handen samen weerstand boden
en langzaamaan besef ik
de sterkste zonnestralen kan je gewoon niet doden
Ingezonden door
Geplaatst op
14-04-2014
Over dit gedicht
Soms lijkt je wereld in te storten en lijken de zonnestralen vermoord...kijk beter en luister naar wat er zich echt afspeelt. Want zonnestralen, die kan je niet doden.
Geef uw waardering
Op basis van 9 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Bedrogen Gemis Verdriet Vergeven VerliefdReacties op ‘wat achterbleef was gemis’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!