Me=Monster
Zoveel pijn,
Ik word woest zonder dat ik het wil,
Waarom moet ik altijd zo lastig zijn?
Ik schreeuw mijn woede eruit en ik gil.
Ze begrijpen mij niet,
De mensen om mij heen,
Dus ik verstop mijn verdriet.
Want echt vertrouwen doe ik er geen.
Alles speelt in mijn woede mee,
De gemene mensen uit mijn klas,
Daarover ga ik liever niet met mijn ouders in zee.
Ik wou dat iemand me van die woede genas.
Maar als ik mijn ouders zo verdrietig maak,
Weet ik dat ik ze pijn heb gedaan,
En dan denk ik vaak,
Kan ik hier niet beter snel vandaan?
Vluchten of zelfs voor de trein?
Maar dat doe ik niet want ik weet:
Dan doe ik ze nog meer pijn.
Dat is niet iets wat ik snel vergeet.
Reacties op ‘Me=Monster’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!