Jij was eens...

In een sprookje ben jij
een prinses, onschuldig.
“O zo mooi”, denkt de prins
wanneer hij je zoent.

In een sprookje ben jij
een wolfje, ongetwijfeld
diep verwikkeld, lekker zacht,
in schapenvacht.

In een sprookje ben jij
een heks, ongezien...
Met een appel bijna
even giftig als jezelf.

Niemand ziet wie
je werkelijk bent.
Arme schapen!
Maar in het land der blinden
is één oog koning,
en mijn oog opende je.

Ik ben niet langer
die prins op het witte paard
maar een koning vermaard
die zijn beklag
bij pint en meid doet
in een herberg aan de waard.