mijn poppen

Mijn poppen…

Vroeger als kind had ik er een paar.
Een echte baby-pop en eentje met lang haar.
Ik deelde alles met mijn poppen.
En hoefde niets van mezelf te verstoppen

Hele verhalen heb ik ze verteld
Ik was enorm op ze gesteld
Maar de tienerjaren kwamen eraan
Steeds meer bleven ze in een hoekje staan.

Vriendjes en vriendinnetjes namen hun plaatsje in.
En dat was nog maar het begin.
Want zij vonden mijn poppen echt niet vet.
En stilletjes verdwenen ze onder mijn bed.

Uiteindelijk werd dat een van de eerste lessen uit mijn leven.
Ik had mijn beste vriendjes opgegeven!
Liet me meeslepen met wat anderen belangrijk vonden.
En maakte bij anderen soms zelf diepe wonden.

Ik heb vriendjes geruild als ware het oude schoenen.
Terwijl ik ze alleen maar een beetje op had hoeven boenen.
Je kent het wel, even geen zin, geen aandacht aan schenken.
Zonder te beseffen hoe zeer ik iemand hiermee kon krenken.

Zo ben ik ook vrienden kwijt geraakt.
Iets wat me nog wel eens verdrietig maakt.
Had ik het toen maar eens af en toe gezegd.
Had ik het maar eens uitgelegd.

Hoe belangrijk jij voor me was al die tijd.
Dan had ik nu misschien niet zoveel spijt.
Die poppen en sommige vrienden, die heb ik niet meer.
Maar het was voor mij wel een goede leer.

Mijn vrienden van nu weten hoe zeer ik op hen ben gesteld.
Nu laat ik wel weten wat werkelijk voor mij telt.
Ik laat het voelen met een knuffel, een handdruk of een woord.
Zodat ik zeker weet dat ze het hebben gehoord.

Mijn vrienden van nu wil ik voor de rest van mijn leven
Mijn vrienden van nu zal ik alles geven
Want wat ik niet meer zou kunnen verkroppen
Is als ze verdwijnen, zoals vroegen mijn poppen….