vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Widukind
Uit: Het moderne Gemak
Ik ben de gevallen heilige Wodanseik
die geen Frankenvorst durfde te doen vellen
alleen de eeuwen deden mij langzaam tanen
alleen de Goden deden mij minzaam buigen
uit mijn aarden schijf stralen de wortels
om de avondzon voor de nacht te vangen
terwijl de efemeren hun stengels richten
in het licht van mijn gevallen kroon
het versperde pad zoekt zijn weg rond mijn takken
die het leven nog één keer ontvouwen
te midden van de staande ijle stammen
geen keizer heerst al de eonen
geen wereld kent niet zijn ragnarok
Reacties op ‘Widukind’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!