Verdriet

Er was eens een meisje ze voelde zich zo alleen.

Niemand om met te praten,
gewoon niemand om haar heen.

Ze bouwden muren tot aan de wolken,
Zo zat ze zonder zorgen.

Toch was er eens een jongen die haar vertrouwen won,
En zo haar hartje stukje per stukje voor zich won.

Toen hij het eindelijk had liet hij het naar beneden vallen,
Daar zit ze nu alleen met hele grote wallen.

Ze zit nu weer alleen,
Alleen met haar verdriet.

in een nieuwe toren,
nog hoger dan daar voor.

Ookal zijn de wonden nu al lang geheeld,
zal je toch die krassen voor altijd blijven zien.