Mijn verdriet in een traan.

Een traan, zo kwetsbaar en klein,
Verlaat mijn ogen in de nacht,
En in ieder traan is te lezen,
Waar ik al zolang op wacht.

De ene volgt de ander,
En zo stroomt het maar door,
Het is mijn innerlijke verdriet,
Om alles wat ik verloor.

Mijn tranen zijn kwetsbaar,
En heel zeldzaam bovendien,
Want in het licht en in gezelschap,
Zal niemand mijn tranen zien.

In iedere traan apart,
Zicht een lichtje, heel klein,
Wat over een tijd zal gaan groeien,
En er voor gaat zorgen dat ik gelukkig kan zijn.

Want hoe hard ik er ook tegen vecht,
En hoe lang of hoe kort,
Ik zal nooit gelukkig worden,
Zolang mijn verdriet geen traan wordt.