Aan de straatstenen

Als ik naar mensen kijk
dan zie ik amper
die poepchique madam
met haar stola en stilettohakken
peperdure kleren
of haar meneer met zijn sigaar
en een dikke portemonnee
hun slee navenant

het is de haveloze man
die strompelt, valt
zijn knieën bloedens toe
verwond en mompelt
aan de straatstenen
woorden half nog in zijn mond
die mijn aandacht vangt

ergens spelen kinderen zie ik
in kleur op het journaal
tussen puin en oorlogsmateriaal
legeradmiraal of krijgertje
zoals dat heet

gelieve tussen de lijnen
van het hek te blijven
omwille van je God
je huid of land

geef me je hand
en ik neem je arm
met niets tevreden
zo’n overschot
het is geweten

en toch komt men
iedere dag tekort.