vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Avondvlucht
Zo lucht ik ’s avonds
gekluisterd aan een ketting
geradbraakt aan het wiel
ik sleur mij trekkend
in gebaren, met geluiden
steun mezelf de heuvel op
voor mij zie ik de zon
in wolk en aarde
zinken, open vloeien
mij werpen in een slinger
in de krachten van de wind
in het draaien wervel ik
en toets mijn zwaartekracht
totdat ik juist niet val
en adem, adem
tot ik niet meer kan
en dan
pers ik nog de laatste zucht
uit een vliegensvlugge spurt
en kom ik in de schemering
opnieuw bevrijd
weer thuis tot rust.
Reacties op ‘Avondvlucht’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!