Pijnlijke vragen in mijn hart

Mijn hoofd zit vol met vragen, mijn hart voelt zich soms leeg,
Kan het niet goed verwoorden, het lukt niet met een veeg.
Tranen zullen rollen, want elke keer vermeed ik de pijn,
Durf het niet toe te geven, maar soms hoop ik bij je te zijn.

Elke stap die ik zet, groot of klein,
Telkens weer die vraag, waarom wilde jij nooit meer bij mij zijn?
Ik zou wel durven dromen, jou ooit tegen te komen,
Dat alles weer zo wordt zoals in mijn kinderdromen.

Ik zou het wel durven te verwachten, dat jij er weer voor mij bent,
Eindelijk een vader, die ik nooit echt heb gekend.
Ik denk er wel eens over, dat het allemaal anders kon zijn,
Maar denken aan onmogelijkheden, doet alleen maar pijn.

Waarom heb je ervoor gekozen, om mij nooit meer te zien,
Was het echt jij die hiervoor koos, of toch iemand anders misschien?
Is het de ziekte in je hoofd geweest, of toch je eigen gezonde verstand,
Die gekozen heeft voor de situatie, waar wij nu in zijn beland.

Regelmatig vraag ik me af of je nog weet wie ik ben,
Dan twijfel ik, of je jezelf nog wel kent.
Gedachten over of je nog wel weet hoe ik heet,
Gedachten of je wel beseft, hoe dit nu aan mij vreet.

Ik vraag me af wat je zo nu en dan doet,
Ik vraag me af, of je ooit je ware ik zelf nog ontmoet?
Voor mij is het echt niet te bevatten,
Hoe bij iemand de liefde voor zijn kinderen zo af kan zwakken.

Al het verdriet door jou, zette ik jaren om in haat,
Elke keer dat ik aan je dacht werd ik ontzettend kwaad.
Nu is de tijd zover gekomen, en probeer ik alles achter me te laten,
Hopend op een dag te kunnen zeggen; over jou hoef ik nooit meer te praten.