vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Met gebalde vuist
weer vlagt het doek
strak in de heersende wind
de echo’s van duizenden kelen
zijn gelukkig verdwenen
stenen beelden
met gebalde vuist
vormen nog het decor
van wat teloor is gegaan
maar aan de grenzen
van het plein speelt venijn
alweer de dubbelrol van
lotgenoot en vriend te zijn
niet confronterend
toch gedwongen en met pijn
weer te leren de dankbare
broeder van je hoeder te zijn
wil melker
02/09/2014
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Ingezonden door
Geplaatst op
02-09-2014
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 2 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst KoudeoorlogReacties op ‘Met gebalde vuist’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!