Schaduwleven

Die paar meter, paar seconden.
Het waren er helaas genoeg
om je ernstig te verwonden.
Het was de dood die de klok sloeg.

Een doodgewone winterse dag.
Niemand die dit had verwacht.
Het werd een hard gelag.
We verloren je diezelfde nacht.

Ik moet niet meer huilen,
maar heb nog wel verdriet.
De tranen vullen de kuilen
achtergelaten in m’n hart niet.

Herinneringen vervagen met de tijd
en dat doet mij toch zo zeer.
Want ik wil ze helemaal niet kwijt.
Toch onthoud ik niet alles meer.

Het leven gaat ongehinderd door
en soms lijkt het zelfs wel gewoon.
Nieuwe herinneringen doen zich voor.
Maar naast mij, altijd, een schaduw zonder persoon.

© Copyright DeEenzameWandelaar