The view

Je beklimt een toren van dertig meter vol twijfel,
vol spanning, je stopt, je wil terug maar tegelijkertijd zeg je,
Nee, ik moet het doen, voor mij, dus je gaat door, want
je ziet ook dat anderen het, volgens jou gewoon doen, zelfs kinderen,
anderen spelen op de top, rennend, terwijl de ouders erbij zijn.
Maar je denkt; wat zijn ze roekeloos en zonder respect voor hun kinderen,
dus ga jij door, maar stopt af en toe boven op een trap, haalt adem en gaat door.
Vastberaden en ja, je bent op de top; dertig meter boven de grond, je bent blij,
je bent trots op jezelf en je dankt. Je kijkt rond en voelt; blijf in het midden van de toren staan en je ziet iets als een tafel in het midden en iets als een bank
om te kunnen zitten, beiden vast als een geheel, maar je kan ook aan de rand gaan staan en vanboven uit , naar alles om je heen kijken en alles vanboven bekijken, dus ook naar beneden en het gevoel vanboven ervaren.
Ik stond in het midden , keek rond, maakte vier foto's rondom, de toren beweegt
door de sterke wind, maar je voelt ook het is stabiel en je voelt en ziet the view.
En zegt; het is mooi!
En toch ga je direct naar beneden, trap voor trap, maar wel iets sneller dan toen je het beklom, je houdt beide leuningen vast, want de voorzichtigheid is er nog, hé nog vier, nog drie, nog twee trappen en dan ben je er weer, weer op de grond, wat een goed gevoel, weer safe. En besef je dat je elke dag de grond onder je voeten hebt, maar je staat er niet bij stil, eigenlijk nooit niet, het is zo vanzelfsprekend, maar nu ineens het besef dat het niet vanzelfsprekend is.
Dus je bent hartstikke blij, hartstikke blij dat je met beide benen op de grond staat, hartstikke blij dat je dit gedaan hebt, deze ervaring, voor jezelf en misschien stiekem voor the world.

© Copyright René