De scherpe kantjes

ben ik de druppel
in een regenbui
het blaadje dat
dwarrelt op de wind
een spelend kind dat
zand het einde vindt

ik voel hun
eenheid in bestaan
het samen gaan in
tal van vormen
om zo leven zijn
gestalte te geven

waar harmonie
als warme deken
de scherpe kantjes
laat verdwijnen van
donkere schaduw als
zon te fel gaat schijnen

wil melker
18/06/2016
www.wilmelkerrafels.deds.nl