De late fles
Uit, 'Het absurdistisch universum'
Alleen de kras klinkt in de langspeelplaat
nog voor de arm zijn scherpte stilt
en de drank de spijt tot vergeten tilt
om de oude man in zijn staat te troosten
klinkt op de deur de dood heel schuchter
of hij zo laat de nacht niet stoort
wil best tot de ziel te moeten wachten
alvorens de schouder nuchter aan te raken
gaan zij samen over de weidse velden
waar de avond voor eeuwig valt
en alle tijden zich doen vergaren
tot wat niet telde in zijn jongste jaren.
Guido van Geel
© Copyright guido
Ingezonden door
guido
Geplaatst op
16-11-2016
Over dit gedicht
‘De strijd is gestreden’, zei de veldheer en ruimde af.