Rennen in vierkante cirkels

Buiten koud is en binnen lekker knus. De sfeer van het jaar komt je gevoel binnen. Het doet iets met je. Je raakt vrolijk, blij, vol van liefde vreugde., en je wilt een leuke opmerking maken, en voor dat je de woorden kan spreken  word terug gesleurt naar de depressie waar je zo hard aan werkt om uit te komen.

Donkere wolken, verdriet, boosheid, machteloosheid en hopeloosheid slaan hard met Thor's hamer op mijn rug. Het verlangen naar de stille, de eenzameheid, naar die vrede volle plek wil ik terug.
Ik wilt het verdriet van mij af huilen en de boosheid opnieuw proberen los te laten. Vervloekte gevoelens die mij zo depressief maken. Verlangend naar de deur van vrijheid, waar is die deur! Zoekend in de kleinste ruimtes de verste plekken, maar geen deur. En op het moment dat ik wil opgeven is die deur in mijn zicht.
Als de carrousel depressie waar ik in zit nu maar stopt met draaien, dan kom ik er wel. Maar stopen doet het niet. Ik schraapt alle moet bij elkaa en springt er af, zet het op een rennen maar hoe hard ik ook rent, ik komt er niet.
Altijd net wat kracht te kort, een traan teveel of te iets teveel te moe. Maar ik blijft het proberen. keer op keer.  En ineens, sta ik recht voor die deur. Ik trekt, ik duw, ik rammel hard aan de deur...  maar open... open gaat hij niet. De deur is op slot. Waar heb ik de sleutel gelaten? Ik had hem net in mijn handen! Dat weet jik zeker.  Maar waar is hij nu... kijkt om je heen, zoek in mij zakken, kijk op de grond en in de lucht maar ik ziet niets. Ik kijkt nog een keer, en nog een keer. Ineens zie ik de sleutel. Ik zie hem aan de andere kant van de carousel, hangend aan een haakje. Gefrustreerd en boos schraap ik alle moet weer bij elkaar, en vol goede moed stap ik de carousel weer in. Opnieuw vechten tegen de carousel van depressie. Ik kent de strijd, ik bent er al geweest. Met opgeheven hoofd en borst vooruit,  ga ik die strijd opnieuw aan. Dit keer weet ik wat ik moet doen. Dit keer heb ik voorkennis. Voorkennis geeft een gevoel van macht, enxhoop staat weer aan mijn zijde. Mijn machteloosheid word verdrongen en mijn verdriet geluwed. De weg naar vrijheid in zicht. De weg naar geluk en liefde voor alles en iedereen word weer zichtbaar. Strijdend voorwaards naar de vrijheid.
Yessss ik hebt het gehaald. Ik hebt de sleutel in mijn handen, een euforisch gevoel komt over mij heen. Ik dender weer door de carousel van depressie heen, apring eraf en ren weer naar die deur. Ik stopt de sleutel in het slot,... maar gaat niet open. Hij gaat...niet open... Verslagen kijk ik naar de deur, het slot en de sleutel. Ik begrijpt het niet, dit is toch "de"  sleutel? Dit moet hem zijn. Maar waarom past hij niet?

De stilte valt en het word donker. Er klinkt en vaag gelag of geluid. Ik kijkt op en om mij heen, en ik zie dat iedereen door een groot raam mij staat aan te staren of uit te lachen. De eenzaamheid overmand mij weer, om mij heen kijkend begin ik het te snappen. Ik zit opgesloten in een kooi. Ik bent een attractie, een dier in een dierentuin. Opgesloten voor menselijk vermaak.

Kom ik hier dan nooit uit?

© Copyright Daddy-B