ik liep en ik liep

ik liep en ik liep
zag de soldaten
in de winter
van de blote benen
voeten zochten vergeefse steun
bij de plankjes met een touw erom
zij verhulden niet de honger
in het witbevroren gras
mijn moeder zei een gebed
maar het baatte niet

ik liep en ik liep
kwam langs de kinderen
in van honger verscheurde kleren
hun palmen omhoog
de zwarte ogen lagen in vlokken op hun huid
kom onder mij liggen
riep de sneeuw
kouder wordt het hier niet
een man in lang zwart gewaad
riep zijn god aan het strand van Miami

ik liep en ik liep
er was brood licht en kikkers
bonkige mannen groeven en stapelden
steden tot in de lege hemel
ik danste en zocht bezeten naar extase
ik leerde hoe je elkaar
eenvoudig de ogen kon uitsteken
bouwde een fort aan het strand
kocht speelgoedmitrailleurs

ik liep en ik liep
regelrecht in de armen van hartstocht
zacht en bloot omknelden ze mij
gevangen gekooid door jongensdroom
ik was de wereld
de wereld was mij en had geen einde
een grond van strelingen en slagen
het hoort zo dus het moet
vervloekte het dogma
dat mijn leven ontkleurd had

ik liep en ik liep
en zie het land verfletsen
zag al vaker dat herhaalde licht
het steeds weerkerend duister
schrijft in mijn ogen
er is geen nieuws vandaag
hoe heette mijn moeder ook weer
kinderen worden kleiner en meer
mijn voeten zijn koud
als het wintergras van mijn jeugd
plankjes met een touw er om


ik liep en ik liep
een aansuizend licht omarmt mij
stroomt me vol en over
schuifelende voeten met kleine stofwolkjes
neem mijn zoon maar roept een god
ontstoken tranen etteren op zijn wang
ga maar door ik hoef niets meer te zien
ik blijf staan
en zie, ook zon en maan staan stil
ik ga liggen en knoop mijn touwtjes los

© Copyright Istvan Koning

Ingezonden door

Istvan Koning

Geplaatst op

16-07-2017

Over dit gedicht

als je iets voor de tweede keer ziet, dan heb je het eerder gezien

Tags

Leven Voorbijgaan