Ik strijk de vlag
Ik strijk de vlag
Ik strijk de vlag en geef me over aan tijden van weleer
wanneer ik met uiterste precisie de plooien rechttrek
en besef dat er geen eer meer te behalen viel
aan duizenden gescheurde, met bloed besmeurde kleren
die nooit versteld, hersteld zouden worden of gewassen zoals mijn vlag
diep doordrongen met geur van gassen
Als ik daaraan denk, ben ik heel zuinig op dit stukje overgebleven stof
en beweeg ik mijn zojuist gewassen hand, zorgvuldig, geduldig
mijn strijkijzer toucherend rood, wit, blauw
zet ik de V van vrijheid nog eens extra heet aan
waarna ik het kwetsbare doek wegleg zoals ik alleen een dierbare
zou neerleggen in de aarde
Denkend aan miljoenen doden die zonder gezicht
met hun hoofd in as en onder zand verdwenen
nu voor één dag weer opgericht, steek ik mijn helden in de lucht
twee minuutjes maar, in vogelvlucht
En zie dan dat mijn vlag toch weer plooitjes krijgt, scheurtjes vertoont
omdat ook vandaag joodse portieken en etalages het moeten ontgelden,
synagogen niet bewoond mogen zijn
onze vrijheid nooit bodemloos, uitgeput is
KK
(www.koertkostergedichtensite.nl)
© Copyright Koert Koster
Ingezonden door
Koert Koster
Geplaatst op
06-05-2018
Over dit gedicht
Gedicht speciaal geschreven voor dodenherdenking 2018.