Cran Canaria

dit eiland nodigt mij uit tot dichten
hoor het ruisen van de golvende zee
neemt al mijn herinneringen mee
eiland met zijn vele gezichten
doet mij op nu richten

kijk naar het licht dat als een mes snijdt
tussen de wolken door schijnt het volop
kleurt het okergesteente de rotsen grijs en grauw
prachtig afgezet met palmen en cactussen tegen het hemelsblauw

dit eiland heeft zijn eigen lied
de vogels, die de winden duchten
gaan schreeuwend door de hoge luchten
en roepen om een vèr verschiet

dit eiland heeft zijn eigen licht.
glinstert boven verre zonnige stranden
en overstuift almaar het zandig reservaat
verspreid achter het duingezicht
hier ontspruit dit eilandgedicht

glinsterende zee omspoelt dit land.
vloeit grijs glinsterend, spetterend van blijdschap
en spat zover mijn ogen reiken
haar schuim spettert dansend
op het strand

overal het palmend groen in rafels te zwaaien
oleanders kleurend tussen cactusgroen de omgeving verfraaien
terwijl de wind zich draaide en de zee verbleekte
lucht wolkte zomaar vormeloos uiteen
wandelen wij zo zonder doel
ergens heen

terwijl de maan kleurde, de wereld grijs
nevel die als gescheurde gordijnen
in de zwoele nacht hing net boven
het zwarte glinsterend water
rusten wij in het nu
er is geen later

wij niet van hier, even niet meer van daar
ertussenin zo voldaan
met jou deze dagen
de tijd deed
vertragen

J.S. 2017

© Copyright Parresia