De eenzaamheid en de bezorger

Alleen in huis en met de jaloezie naar beneden lag de eenzaamheid door angst verborgen in zijn isolement te wachten op ontvangst, hier was iets niet pluis, hij kon het wel vergeten, niemand kwam meer bij hem thuis behalve de zorg en de bezorger zal zijn adres nog weten.

Hij was immers bezeten ontstemt omdat zijn ego hem had verlaten, eenzaamheid was namelijk een beetje sprakeloos geworden en past er niet meer bij, zo is hij geïsoleerd geraakt en gaan praten over het doolhof in de maatschappij.
Geen mens wil nog weten behalve de hulpverlener en de psychiater, ze hielden hem alleen nog maar getemd in de gaten.

De eenzaamheid durfde namelijk nergens meer naartoe, want de buren bleven maar gluren en kennissen roddelen achter zijn rug om, zelfs de dagelijkse boodschappen of een bezoekje aan de dokter waren al te veel, maar hij wist niet meer hoe.

Gesloopt door zijn kwaal met littekens en wat geluk in kapitaal is het toch een goed verhaal met vraagtekens.

Desondanks zo bang als hij is’ bracht de eenzaamheid dus uren door in zijn woonkamer met het turen naar zijn brievenbus, onderuit en doorgezakt op de bank met een aquarium vol guppy’s en maar één telescoopooggoudvis aan de linkerkant keken zij samen die richting op.

Zijn andere metgezel was de laptop, dieren kon de eenzaamheid niet meer houden, vissen wel en kocht er lustig oplos.
Hij vond daar alles wat zijn hartje nog geliefd is, de favorieten uit de dagelijkse bestellingen aan pakketjes laat zich raden en was een feest, beschadigt zoals eenzaam zal blijven met zijn erewoord en daden houdt hij nog bijna van ieder beest.

De eenzaamheid is niet meer zo roerloos teruggetrokken, de bezorger was dan wel de klos om hem de dagelijks boodschappen te bezorgen en wekelijks één doos vol nieuwe guppy’s nadat hij is langs geweest, zo was de eenzaamheid ook enkele seconden met hun verbonden.

De telescoopooggoudvis is ook eenzaam en heeft honger.


Marcellino

© Copyright linobas