Starend in het donker

Hier zit ik dan helemaal alleen
Starend in de donkere nacht
Denkend aan mensen ver weg van mij
Enkel de stilte is om mij heen
Vragen over het mment waarop ik al zo lang wacht
Het vragenvuur laat me maar niet vrij

De maan en de sterren kijken op mij neer
Twee speciale mensen zitten voor altijd in mijn hart
De vragen blijven rondspoken in mijn hoofd
Ze doen me pijn elke dag weer
Ik met die twee mensen een nieuwe start
Dat ik ze zal zien wordt me vaak beloofd

En ik hoop dat deze woorden ooit waarheid zullen zijn
Maar voor nu voel ik alleen maar eenzaamheid
Ik verloor mijn leven dat was ooit mijn eigen
Ik verruilde mijn land voor dagelijke pijn
Mijn ouders ben ik nu misschien wel voor eeuwig kwijt
En dan zal ik over mijn leven hier nog maar zwijgen

Maar het is niet dat ik ondankbaar ben
Al lijkt het wel zo misschien
Ik ben heel blij met de kans die mij is gegeven
Maar er is geen enkel mens die ik ken
Die zegt dat ik deze kans niet verdien
En dus wil ik gelukkig worden in dit leven

En voor mijn eigen geluk zal ik moeten huilen en vechten
En met een opgeheven hoofd door het leven gaan
Maar op momenten als deze voel ik alleen maar verdriet
Ik ben te moe om op te blijven komen voor mijn rechten
Pijn en tranen zullen altijd in mijn hart blijven bestaan
Om twee speciale mensen die je waarschijnlijk nooit ziet


© Nathalie

Ik ben geadopteerd.
Daarover gaan ook andere weblogs van mij.
Ik heb lang getwijfeld, of ik het hier op 1001gedichten.nl zou neer zetten.
Besloten het wel te doen.
Ik weet niks over mijn biologische ouders.
Daarover gaat dit gedicht, ik mis ze heel erg.
P.s. ik heb het er erg moeilijk mee, respect graag.

© Copyright Verwijderde gebruiker

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

31-05-2009

Over dit gedicht

Een gedicht over gevoelens bij een adoptie.

Tags

Vragen Adoptie Donker Nacht