Niemandsland

Vierentwintig stappen,
toen ik verkleumd was
drie er bij,
groter geworden,
één stap minder.
Vandaag ben ik
een half uur vrij.
Ik graaf naast moeders graf
mijn colablikje in,
het opgerolde briefje
gaat over oma’s Bijbel,
mijn vraag aan God en
wat ik mis van ons gezin.

Hoeveel adressen
heb ik nu gehad,
hoe vaak ging ik als slak
met mijn rugzakhuis op pad,
waarom ging het telkens mis,
deed ik wat ik niet wilde
maar toch gebeurde
als iemand zeurde
over mijn
verstopt verdriet
of degenen die op mij letten
mij volplakten
met negatieve etiketten
waardoor ik zelf
maar amper zichtbaar bleef,
gerechtigheid verdween,
mijn naam veranderde in
Just, slechts, alleen

totdat ik hoorde
dat het níet mijn schuld was
en ik vertellen durfde
van mijn dodelijke angst
en eindelijk
mijn opgekropte
tranen uit kon huilen
waardoor ik ruimte kreeg,
mijn niemandsland kon ruilen
voor Justus,
mijn vertrouwde naam.

© Copyright Coby Poelman-Duisterwinkel