Zo jong,

Zo jong,

Je bent zo jong en alleen gekomen,
Gevlucht voor oorlogen,
Familie en vrienden achter gelaten,
Niemand meer om mee te praten,

Je voelt je zo ontzettend alleen,
Tranen van gemis, waar moet je heen,
Huilend kniel je op de grond,
Biddend tot Allah, vragen waarom.

Langzaam aan begin je te wennen,
Je leert nieuwe vrienden kennen,
Je vergeet je gebed,
Je bent nu net als de rest.

Allah ben je vergeten,
De alcohol heeft je in de greep,
Varkensvlees stilt je honger,
Als je niet uitkijkt ben je er geweest.

Wat is er van je geworden,
Wat heeft het leven met je gedaan,
Zoek toch nieuwe vrienden,
Die met Allah zijn begaan.

Dan komt er een imaam, die je niet zult vergeten,
Hij wijst je op de fouten, in je jonge leven,
Sinds die dag is alles voor jou veranderd,
Je past nu op, als geen ander.

Je maakt nu salad en komt weer in de moskee,
En je brengt ook nieuwe vrienden mee,
Je voelt je eigen nu veel beter,
Dat laat je, je ouders nu ook weten.

Elke dag dat je leeft, geeft Allah je een kans,
Pak die aan nu het nog kan,
Allah is vergevend gezind,
Zeker als je hier komt als een kind.

© Copyright Said Mondria