Een kind dat groeien kan

je streelt wolken
geselt buien
dwarrelt bladeren
fluit langs puien

want je bent de wind
een kind dat groeien
kan tot een orkaan
als jij je eens laat gaan

je speelt met regen
omdat vallen pijn doet
smelt de hagel
troostend op het land

schuimt de golven af
hun beuken strandt
in eeuwige getijden
en verloopt in zand

je drift in vlagen
schuurt langs duinen
en vindt luwte in de
tuinen van de stad

ongrijpbaar in de tijd
de lucht was leeg
en nu weer vol geluiden
van geboren worden

© Copyright wil melker