Nog eentje dan

Ze veroorzaken niet alleen de kreukels
in haar gezicht, die haar huid langzaam
maar zeker breken. Haar babybolle wangen
zijn veranderd in gaten en ook van binnen
brokkelt haar lichaam langzaam af, samen
met alles wat ooit goed leek te zijn.

De moedervlek linksboven haar lip ademt
iedere keer een beetje meer leven uit en
over haar longen vormt zich een dun laagje
vergif dat met ieder trekje dikker wordt.

(wat voelt dat toch goed)

Dikke rook van wanhoop verspreidt zich
door de tot toen toe helder blauwe lucht
als het haar dunne lipjes verlaat die
met hun leven het stukje papier lijken
vast te klemmen. Het blijft haar roepen.

-nog eentje dan-

Het geeft zo'n geruststellend gevoel;
ieder probleem lijkt samen met iedere
zucht op te lossen in de oneindigheid.
Maar de glans in haar ogen is niet langer
van geluk en haar hartje klopt niet meer
zoals het zou moeten doen.

Hoest het er maar uit, meisje. Het zag er
zo stoer uit bij die anderen. Nu zie je
je mooie leventje in rook opgaan.

Stoer he?

Diep van binnen wil ze wel
stoppen, maar het lukt niet.

-doodgaan is immers zo verslavend-

© Copyright Renee Bindels