Armelingen

Mooie ogen branden van verlangen,
In hun eigen verdriet gevangen,
Vol hoop op enige hulp van buitenaf,
Maar mensen denken: Hah, daar zijn we vanaf,


Alleen een paar gulle mensen,
Geven hun wat hun wensen,
Die geven hun weer hoop,
Tussen al hun wanhoop,

Om hun eigen leven,
Gewoon niet op te geven,
Zij hebben pas leren vechten
Al hebben ze maar weinig rechten,

Geef ze een hoopvol bestaan,
En laat ze hun pad begaan,
Zoals anderen jou dat laten doen,
Dan heb je pas enig fatsoen.

© Copyright Ellis van Loenhout