Gevangen zitten in je hart,

Treurig eenzaam en alleen,
Geen kennis van de Islaam, ik ween,
Rare gevoelens in je hart,
Ik wou dat Allah mij kennis bracht.

Gevangen zitten in je hart,
Je gevoelens niet kwijt kunnen, wat een smart,
Als moslim geboren, niets mee gekregen,
En wel het gevoel hebben, ik wil Allah eren.

Dan komt plotseling het geschenk,
Krijg een vriendin die Allah kent,
In korte tijd krijg ik veel kennis van haar,
Mijn hart jubelt, wat voel ik mij voldaan.

Mijn hart treedt de vrijheid tegemoet,
Kan mee praten, ik uit mijn gevoel,
Vol lof praat ik over de Heer,
Nee, ik voel me niet eenzaam meer.

Wat heb ik dat vele jaren gemist,
Altijd gevangen zitten, in mijn hart, maar Allah wist,
Dat ook mijn hart vrijheid zou kennen,
En ik mijn kennis aan een ander door kon vertellen.

© Copyright Said Mondria