Tenen krulden van applaus

de wereld lachte naar je voeten
tenen krulden van applaus
hatend klapten ze hun handen
vergaten zelfs hun dank voor jou

kwetsend schudden ze hun hoofden
fluitend jouwden ze je uit
je wilde ze meer warmte geven
maar ze schreeuwden je de kou

ogen blikten slechts jaloers zijn
woorden haakten in je hart
pijn die je toen voelde leek
alsof de wereld je vergat

leegheid kijkt naar binnen,
ijlheid zuigt aan laatste luchten
niet meer weten woordloos zuchten
verdwenen stilte gilt hysterisch terug

eenzaamzijn schuift grenzen
dichter bij elkaar in het brandpunt
van geen aandacht samenkomend
is het afscheid slechts gebaar


wil melker
26/08/2010
www.wilmelkerrafels.deds.nl

© Copyright wil melker