Radeloos...

Radeloos….

Sinds we uit elkaar zijn gegaan kan ik echt niets meer goeddoen…
Hoelang moet ik dan nog zo boete doen?

Ik mag en kan zelfs niet meer met je praten…
Ben je mij echt zo gaan haten?

Mijn berichten die ik naar je stuur…
Waarom reageer je altijd zo zuur?

Ik weet, heb je immers veel aangedaan…
Hoelang moet ik je woede nog ondergaan?

Al mijn verhalen en gedichten…
Kan je die echt niet objectief belichten?

Ik kon het voorheen allemaal moeilijk verwoorden…
Is dat nu niet iets om vrolijk van te worden?

Toegegeven, ik kon je met momenten letterlijk vermoorden…
Is het niet beter dat ik je van nu af aan enkel tracht te bekoren?

Iedereen mag het weten ik heb je letterlijk veel pijn gedaan…
Daarom ben je toch ook direct met iemand anders een relatie aangegaan?

Je zal het waarschijnlijk wel menen…
Kan je dan echt alles ineens wegvegen?

Ik ben nu diegene die met pijn en vragen achterblijft…
Heb je dan nooit geen moment getwijfeld?

Dacht dat onze liefde alle orkanen kon doorstaan…
Hebben wij er echt alles voor gedaan?

Onze kinderen die we samen hebben…
Moeten ze daar nu ook al papa tegen zeggen?

Je zegt dat ik dit doe om aandacht te trekken…
Al aan gedacht dat ik dit doe om alles te verwerken?

Je bent je misschien door één gedicht slecht gaan voelen…
Ooit eventjes stilgestaan hoe ik mij daarbij voelde?

Ik probeer hier niets te verfraaien…
Al bij stilgestaan dat het niet om U draaide?

Ik moet nu ook niet alles gaan verdraaien…
Weet je nog die dag toen je mij lief en teder uitzwaaide?

Die ene dag met jou was ik weer verliefd en echt gelukkig…
Waarom maakte jij mij dan de volgende dag nukkig en erger nog terug ongelukkig?

Ik leefde toen terug met hoop en vele dromen...
Dacht dat het voor jou hetzelfde was maar bleek toen niet alles gelogen?

Nu weet ik dat je snel van de hemel naar de hel kan gaan...
Je kent mij, je weet toch dat ik met zulke dingen al zeker niet kan omgaan?

Alles wat ik schrijf en doe is naar jou toe eerder positief…
Waarom bekijk jij dan alles negatief?

Ik zal mezelf en wat ik je aangedaan heb nooit verbloemen…
Kan ik mezelf - laat staan dat jij dat kan - mij daar ooit mee verzoenen?

Ik kan zo uren en uren blijven opsommen…
Probeer ik niet gewoon mijn gedachten te ordenen?

Mensen nemen tijd om alles te verwerken…
Had je jezelf niet beter opgesloten in een kerker?

Dacht dat wij elkaar eeuwige trouw zouden beloven…
Waarom tracht jij mij dan nu te “vermoorden”?

Eén specifiek gedicht heb ik voor je geschreven…
Heb jij daar één kick van emotie of commentaar op gegeven?

Geslagen honden bijten hard terug…
Denk je nu echt dat ik van je wegvlucht?

Het lijkt mij eerder andersom…
Juist ja, steek ik dat ook in mijn kop?

Toch weet je dat je op mij bouwen en vertrouwen...
Mag ik je dan ook voor eeuwig en altijd voor mij houden?

Je weet ik heb nog altijd twee wensen…
Trouwen met jou en mag ik nog altijd in je armen sterven?

Ik ben wel degelijk aan mezelf aan het werken…
Wil jij dan ook eerst alles verwerken?

Ondanks alles zijn we zeker niet onverzoenbaar…
Want er ligt wel degelijk een toekomst voor ons samen klaar !!!!

© Copyright Verwijderde gebruiker

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

10-10-2010

Over dit gedicht

Persoonlijk

Tags

Liefde Verdriet