Schittering

Voor mij is het alle dagen donker buiten.
In mijn hoofd is het immers één en al mist.
Hoorde ik maar terug vogeltjes fluiten.
Denkende,… wetende…, ik heb mij vergist.


Als jij bij me bent dan hoor ik ze schuifelen.
Dan word ik door jou met hart en ziel bemind.
Inborst en lichaam …die jij doet verruimen.
Jouw zonnestralen waardoor ik word verblind.

Jij verdient dan ook alle pauwen hun pluimen.
Jouw stralende lach maakt mij telkens weer goedgezind.
Keer op keer laat je mij van mijn wolkje tuimelen.
Jij bent die ene ster dat mijn donker bestaan belicht.

Dat ene lichtje dat mijn hoop opnieuw laat sluimeren.
Zelfs , een lach tovert op mijn zuur aangezicht.
Gelukkig en hand in hand in de duinen kuieren.
Genietend van de “schade” die je hebt aangericht.

Knielend en vragend :Mag ik je “sluieren”?
Wetende dat ik je tot niets verplicht..
Wel uit liefde zal laten “huiveren”.
Neen, dat komt niet uit een mooi gedicht.

Realiteit…ik staar nog altijd door mijn ruiten…
Mijn fonkelend sterretje is nog altijd vermist…
Tot dan zal ik mijn hart eeuwig afsluiten…
En jij mijn bestaan opnieuw verlicht…

© Copyright Verwijderde gebruiker

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

11-10-2010

Over dit gedicht

Persoonlijk

Tags

Schittering Liefde