Ineens,

Ineens,

Ineens scheidt het mij te binnen,
Dat ik Allah meer moet beminnen,
In tijden dat mij het leven goed is gezind,
En dat ik niet alleen leef voor het aardse gewin.

Met het geluk op mijn gezicht,
Vergeet ik mijn dagelijkse plicht,
Hoe ik moet leven ten opzichte van Allah,
Om te komen in het paradijselijke walhalla.

Ineens vanuit het niets,
Gebeurt er iets waardoor ik grien,
Ik val nederig op mijn knieën,
En besef dat ik Allah meer moet dienen.

Ineens leer ik mijn verantwoording kennen,
In het begin was het wel even wennen,
Maar nu draag ik Allah weer in mijn hart,
En dank ik Allah dat ik in zo'n weelde leven mag.

© Copyright Said Mondria