Ode aan mijn schoonmoeder

Jou droeve ogen en
je wanhoop doet mij pijn,
als je mij verteld hoe jouw leven
werken en verdriet verlopen zijn.

Heel veel heb je van jezelf gegeven,
eigenlijk wel iets te veel misschien
nu ziek: leukemie
langzaam begint het aan je te vreten
Nu zeg je, ja ik ben mezelf altijd vergeten.

Nu pas denk je terug aan een zware tijd
je stem is soms vervult van bitterheid.
Ik weet dat je de moed hebt opgegeven
wat betreft je eigen leven.

Ik kijk je aan terwijl je zachtjes grient,
en bid dan zachtjes, schenk deze vrouw
een einde die zij heeft verdient.

© Copyright loes schaap