Snijden !

Eenzaam zit ze op der bed.
Wachtend op de gene die der red.
Ze pakte het mes van de rand ,
en begon te snijden in der hand.
In haar armen en in haar benen ,
Want haar problemen was haar reden.
Stoppen kon ze niet ,
Want niemand die het ziet.
Ze kon dit niet meer aan.
Het was tijd om voor haar te gaan.
Ze heeft alles in haar leven verloren.
Haar hart die vooraltijd is bevroren.
Dieper en dieper begon ze zich te snijden.
Ze wilde nooit meer lijden.
Ze voelde zich te lang alleen.
Waardoor nu het bloed op haar arm verscheen.
Rood was inmiddels haar matras.
En ze besefte dat het nu allemaal te laat voor haar was.
Zwart werd het voor haar ogen , door al die leugens die over haar waren gelogen.
De pijn won het van het bewust zijn.
Dit was het dan.
dit was haar reden , dit was haar plan.

© Copyright Anne Klugkist