Wij volgen de dinosaurus

Iemand kwam eens naar mij toe.
Hij vroeg aan mij of ik naar een begrafenis ging.
Mijn antwoord was daarop
Altijd, iedere dag weer
De begrafenis van de mens

Hij begreep me niet,
en keek me diep in mijn ogen
Ik nam een hijs van mijn sigaret
En begon met mijn uitleg

Iedere dag weer word ik wakker
En kijk naar het glazen scherm
Die vertelt me wie er van vandaag
weer het licht heeft gezien
De papieren stem fluister
Wie er vandaag weer honger heeft
Wie er vandaag weer Berooft is
van een dierbare.

Iedere seconde
Ieder minuut en uur
Zijn het slierten spaghetti
Die in mijn hoofd een lepel en vork zoeken
Maar tevergeefs
Het bestek is nog niet afgewassen.
En dat zal ook zo blijven.
Ik zie de mens de dinosaurus volgens
We zullen uiteindelijk ten onder gaan,
aan onze eigen domheid, en egoïsme.
Maar agh, laat ook maar
Iedereen verklaart me toch al voor gek.
En dat kan ik niet ontkennen.

© Copyright JPSpadzinski

Ingezonden door

JPSpadzinski

Geplaatst op

13-06-2012

Over dit gedicht

Dit is een kleine stukje proza/poëzie, om uit te leggen waarom ik 9 van de 10 keer een zwart pak aan hem

Tags

Einde Ondergang