Papa
Papa, toen je doodging
Stond ik aan je bed.
En ik vroeg vergeving
Vergeving omdat ik dacht
Niet te zijn geweest
Wat jij had verwacht
Maar na je dood
Vond ik een brief
Waarin jij schreef
Ik had al mijn zonen lief.
Zowel de oudste
En de jongste
En die daar tussenin
Wij waren voor
Jou en mama
Geen eindpunt
Maar het begin
Jij had handen die ons aaiden
Woorden die ons paaiden
Maar vooral was jij rust
Voor je matrozen die na weken
Op verkenning in vreemde streken
Terugkeerden naar de kust
Ja papa, jij was het baken
De vuurtoren
Als wij ons op jou richtten
Liepen wij nooit verloren.
-Oh ja,
wat ik je nog niet heb verteld
omdat ik nog te veel man was...
Is dat ik zielsveel van je heb
gehouden.-
© Copyright Pravda
Ingezonden door
Pravda
Geplaatst op
31-08-2012
Over dit gedicht
Voor onze papa