Het leven is niet allen zwart

Het leven is niet alleen zwart
grijstinten zijn er zat

Alleen als wij dit begrijpen
zullen wij veel bereiken

Alleen dan zal het leven ons plezieren
zullen wij beseffen, dat wij het zelf versieren

Eens dacht ik dat allen de dood mij nog kon omarmen
tot ik begreep dat hij mij wilde verwarmen

Hij wilde niet mijn leven nemen
maar het juist aan mij geven

Ik was allang dood, mijn lichaam was alleen nog niet vergaan
mijn ziel wilde nog niet opgeven, maar mijn geest vond het tijd om te gaan

Ik zag het leven allen nog in zwart
ik dacht dat ik alles nu wel had gehad

Dat ik niks meer kon bereiken
wat het leven van mij en anderen zou verrijken

Niks is minder waar
Het weert mij ineens openbaar

Het is mijn eigen donkere wolk
die ik verkeerd heb vertolkt

Mijn wolk, door mij gecreert
en door mij vereerd

Mijn eigen persoonlijke wolk, door mij in het leven gehouden
die mij in het donker liet blijven, omdat ik hem bleef vasthouden.

De dood kondig niet alleen het einde van het leven aan
hij vertelt ook dat wij als nieuw in het leven kunnen staan

Dit is mij overkomen,
het licht ging ineens mijn wolk overstromen

Ineens was het leven niet meer zwart, maar kende veel grijstinten
en begon ik elke dag met het leven mee te sprinten.

Ik heb het druk nu, het leven lijkt mij wel te jennen
voor ik het wit zie moet ik eerst alles grijze leren kennen

Nooit was ik gelukkiger, als vanaf het moment dat ik de dood wilde omarmen
maar dat de dood mij in plaats daarvan ging verwarmen.

Het leven is niet alleen zwart
grijstinten zijn er zat.

© Copyright Britta Nijhuis

Ingezonden door

Britta Nijhuis

Geplaatst op

11-01-2013

Over dit gedicht

het gedicht was voor mijzelf, maar tijdens het schrijven ervan ontstond er meer, het verdriet van iedereen rond om mij heen denk ik

Tags

Dood Hoop Nieuwbegin Verdriet