Sprakeloos

Sprakeloos.

In een droom zag ik mijn moeder,
met haar ogen stil gesloten
en haar handen saam gevouwen
op een maagdelijk wit bed.

Zij, uit wie ik werd geboren,
lag daar vredig uitgeteld.
Alleen ik voelde mij verloren,
bij dit dodelijk geweld.

De kussen, die ik in gedachten drukte,
op haar dons omhaard gelaat,
en de onuitgesproken zinnen,
Daarvoor was het voorgoed te laat

Toen ik uit die droom ontwaakte,
zag ik haar staan aan het fornuis.
Doch ik kon geen woorden vinden,
hoewel zij eens haar ogen sluit.

© Copyright ernie