Papa.. Aardappels...

De aardappels wat wij heel graag lusten...
Schiet niet meer op, zonder jou mijn eetlust.
Elk avond wanneer ik thuis kom, zo stil thuis...
Ik verwacht elke keer, dat je in de kamer bent.
Want dat was ik gewend...
Nu moet ik je vergeten. En verder gaan met mn leven.
Alle dokters en mensen doen het toch maar voor even.
Ik ben de baas over mijn gedachtes.
Maar sinds je weg bent, heb ik geen gedachtes.
De aardappels verotten zich in de kast.
Met jou naam dr op en je mooie lach.
Mn eetlust is voorbij. Zonder jou hoor ik nergens meer bij...

© Copyright Nisa