Wanhopig overlijden

Vloeibaar is het bloed,
Het gat is nog niet dicht.
Een revolver trillend in haar hand,
Bloed over haar gezicht.

Schrammen op haar arm,
Sneden op de benen.
Door die ene kogel,
Was ze voorgoed verdwenen.

Ze kon het niet meer aan,
Ze trok het echt niet meer.
Maar het verlies van een goede vriend,
Dat doet me toch zo'n zeer.

Geen afscheidsbrief geschreven,
Geen afscheid genomen.
Ze wilde geen hulp meer hebben,
Maar er juist aan ontkomen.

Het laatste wat ik van haar kreeg,
Was een berichtje via Whats App,
Een kleine zin, zomaar klaar.
Het enige wat ik te lezen kreeg was,
'Vaarwel Patros, ik zie je Daar...'

Tranen stroomden over mijn wangen,
Ze had het nog kunnen winnen.
Hierdoor leef ik nog van buiten,
Maar ik ben met haar mee gegaan,
Van binnen.

© Copyright Bi-proud-of-you