Ren haar in gedachten achterna

‘Wat wil je dan dat ik doe?’
Verbouwereerd verschans ik me.
Breek me en lijm me weer.
‘Het is prima zo. Echt waar.’

‘Ik geloof je niet. Gaat het wel?’
Ik glimlach, gebroken, herkennend.
‘Natuurlijk. Ik voel me prima.’
Waarom doe ik mezelf dit aan?!

Pijnlijke stilte, onhoorbare zucht.
Het zwaard snijdt twee kanten.
Ze wil me helpen, maar kan het niet.
Ik wil geholpen worden, maar weiger.

‘Oké dan. Dan ga ik maar?’
‘Ja, dat lijkt me het beste.’
Ik zie haar vertrekken, gebogen.
‘k Laat me zakken uit weerbaarheid.

Ren haar in gedachten achterna,
roep haar naam, mijn stem breekt.
Ik kan dit niet. Kom terug!
Ik ben nog maar een kind!

© Copyright Zomaar iemand