Jij, jij die ik nooit zal vergeten

Het was een rustige, warme dag.
Buiten hoorde je de vogels fluiten,
een kleine windvlaag liet de bladeren wapperen.
Een zonnestraal bescheen mijn gezicht.
Alles leek vredig.
Opeens hoorde ik de brievenbus klapperen.

Ik opende de brief die aan mij geschreven was,
en herkende het handschrift meteen.
Mijn maag begon te draaien, mijn handen te trillen, mijn ogen te prikken en tranen vielen door het handschrift heen. Ik liet ze gaan.

Ik zocht weer naar dat rustige warme plekje, waar ik de vogels hoorde fluiten, de wind de bladeren liet wapperen, de zonnestraal mijn gezicht bescheen en waar alles vredig leek,
maar dat plekje was weg.

Een schuldgevoel begon te spelen en ik zakte in elkaar. Schreeuwend en huilend lag ik op de grond. Ik was te laat, het was gebeurd.

Foto's en momenten vlogen door mijn hoofd.
Je was mijn beste vriendin, al vanaf de luier tijd, wij maakte alles mee, dag na dag.
Ik kende je door en door, en toch kon ik niet achterhalen wat je reden was. Je leek zo gelukkig. Tranen stroomden en pijn bleef steken.

Wat had ik kunnen doen, kunnen doen om je te stoppen. Ik kende je zo goed, ik had wel iets kunnen doen. Maar ik was te laat, te laat voor alles. Je bent weg... Voor altijd...

Staand naast jou ouders en staand naast die van mij, met rozen en een bad van tranen, namen we afscheid van jou. Alleen van jou lichaam want in ons hart zul je altijd bij ons blijven. Vrede met jou afwezigheid zullen we niet hebben, maar als jij wilde gaan, zullen wij het accepteren.

Ik had wat moeten doen om je te stoppen. Ik kende je zo goed, ik had iets moeten doen. Maar ik was te laat, te laat... Je bent weg... Voor altijd...

Het was een rustige, warme dag.
Buiten hoorde je de vogels fluiten,
een kleine windvlaag liet de bladeren wapperen.
Een zonnestraal bescheen mijn gezicht.
Alles leek vredig, maar dat was het niet.
Dat moment van die brievenbus, nee, dat zal ik nooit vergeten.

© Copyright bregje,