Toen de dier nog spraken...
Alle herinneringen als een koffer
veilig opgeborgen.
Ver weg,
verschrompelt ergens bovenin.
Volgestouwd met foto’s
en rapporten.
Allemaal van vroeger
toen we nog aan het werken waren
aan de grauwe toekomst.
Met een lichtpunt op het einde
van de tunnel.
Een glimlach verschijnt
op mijn gezicht,
maar er vloeit ook een traan
over mijn gezicht.
Op weg naar het oneindige
waar we nog altijd wachten
op een antwoord.
Herinneringen vervagen snel.
Het zit te ver opgeborgen in de
koffer daarboven.
© Copyright Verwijderde gebruiker
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
03-03-2014
Over dit gedicht
Wat als je ouder wordt en herinneringen vervagen terwijl de dood om de hoek loert?