vraagtekens blijven toestromen

wat ik zo goed verzwegen heb
en onuitgesproken door mijn hoofd spookt
zou ik nu toch over willen praten

want mijn mond lacht hard
overstemt een continue strijd
om gerechtigheid van mezelf

ik sluit mijn oren ervoor
hoor mijn kreten van vroeger niet
smoor de stemmen in mijn hoofd

het verleden achtervolgt me
ik ren er hard voor weg
de kilometers tikken aan, vallen weg

de vraagtekens blijven toestromen
golven vernietigend over me heen
ik adem onder water, hap naar lucht

ik schreeuw over de gedachten heen
zwijg ze allemaal dood
hoor toch ieder woord dat ze zeggen

wat ik niet voelen wil, druk ik weg
het slaat terug, raakt me hard
de seconden knock-out tikken voorbij

ik wil praten over mijn zware ketens
ik wil schreeuwen wat mij nog dagelijks tergt
maar het liefst wil ik dat zij eens snappen

dat ik soms nog de neiging heb
om gillend op de grond te gaan liggen
door de herrie in mijn hoofd

mijn handen tegen mijn oren te drukken
om mijn schreeuwende gedachten even niet te horen
en dan de haren uit mijn hoofd te trekken

ik wil hun zorgen niet, laat me toch
maar laten zien dat de hulp geholpen heeft
volgens mij heb ik nog geen hulp genoeg

© Copyright Zomaar iemand